Duurzaam wonen in een tiny house: Tamara’s persoonlijke verhaal

Met een warme mok thee in mijn handen kijk ik uit het raam van mijn kleine, knusse huisje. Het uitzicht reikt tot aan de groene velden die zich langzaam verliezen in de nevel van de vroege ochtend. Soms hoor ik alleen de wind door de bomen en het zachte gekwetter van vogels. Dit is mijn nieuwe thuis: duurzaam wonen in een tiny house aan de rand van de stad. En eerlijk? Ik had dit jaren eerder moeten doen.

Mijn naam is Tamara. Dertig jaar, communicatieadviseur, kattenmens en sinds een half jaar trotse bewoonster van een huisje van nog geen dertig vierkante meter. Had je me dit vijf jaar geleden verteld, dan had ik je uitgelachen. Ik woonde midden in de stad, had een tweekamerappartement dat ik vulde met spullen die ik nauwelijks gebruikte en was altijd onderweg. Druk, druk, druk, alles leek altijd belangrijker dan even stil te staan.

Maar de afgelopen jaren begon het te wringen. Ik las steeds vaker over de impact van ons consumptiegedrag op het klimaat. Over de eindeloze stroom spullen die we kopen, om ze vervolgens op zolder te laten verstoffen. Over energieverspilling in huizen die groter zijn dan we nodig hebben. En over de stad die steeds voller en drukker werd, met meer verkeer, meer geluid, meer prikkels.

Ik merkte het ook aan mezelf. Hoe ik na een lange werkdag alleen nog maar op de bank plofte, Netflix aan, telefoon in mijn hand. Ik voelde me geleefd, maar niet echt levend. Het idee dat ik mijn eigen voetafdruk wilde verkleinen sluimerde al een tijdje, maar ik wist niet hoe. Totdat ik via een vriendin in aanraking kwam met het idee van tiny houses.

Voor mij betekent duurzaam wonen niet alleen zonnepanelen op het dak of het scheiden van afval (al doe ik dat natuurlijk ook). Het is een manier van leven geworden. Een tiny house dwingt je om keuzes te maken. Je denkt na over elke aankoop: heb ik dit écht nodig? Waar komt het vandaan? En als ik het niet meer gebruik, kan iemand anders er nog iets aan hebben?

Mijn huisje is gebouwd met gerecyclede materialen: de houten balken zijn afkomstig van een oude schuur, de isolatie is gemaakt van gerecycled textiel. Ik wekte eerst mijn eigen stroom op met een klein zonnepaneel, maar inmiddels ben ik aangesloten op een lokaal coöperatief energienetwerk dat 100% groen is. Mijn waterverbruik is minimaal, ik douche kort en heb bewust gekozen voor een composttoilet. Dat klinkt misschien wat spannend, maar het went sneller dan je denkt.

De grootste winst zit hem echter in de ruimte zelf. Doordat mijn huisje compact is, verwarm ik alleen wat ik echt gebruik. Mijn energieverbruik is daardoor een fractie van wat het vroeger was. En het grappige is: ik heb niets gemist. Sterker nog: ik voel me vrijer dan ooit.

Veel mensen vragen me of ik me niet geïsoleerd voel hier, aan de rand van de stad. Mijn tiny house staat op een stukje grond dat ik samen met een paar andere tiny house-bewoners huur van de gemeente. We vormen een kleine gemeenschap. Iedereen heeft zijn eigen plek, maar we delen ook dingen: een kas waar we onze eigen groente verbouwen, een werkplaats voor klussen, een gemeenschappelijke ruimte waar we af en toe samen eten.

En ja, ik moet iets verder fietsen om in de stad te komen, maar dat zie ik als een bonus. Vroeger zat ik in de file of stond ik hutjemutje in de tram. Nu spring ik op mijn fiets en ben ik in twintig minuten in het centrum. Frisse lucht, beweging, even mijn hoofd leegmaken.

Het mooie is dat ik juist meer verbonden ben geraakt met mensen om me heen. Hier groeten we elkaar. We lenen spullen van elkaar in plaats van alles dubbel te kopen. En doordat ik niet langer midden in de drukte woon, merk ik dat ik bewuster mijn tijd inplan. Ik ga nog steeds graag naar een café of museum, maar daarna vind ik het heerlijk om weer terug te keren naar de rust.

De grootste verandering zit van binnen. Toen ik mijn appartement ontruimde, stond ik versteld van de bergen spullen die ik had verzameld. Dozen vol kleren die ik nooit meer droeg. Drie sets pannen, een kast vol servies voor etentjes die nooit kwamen. Boeken die ik nog eens zou lezen, maar niet las. Het wegdoen was een oefening in loslaten. Wat houd ik? Wat geef ik weg? Wat kan naar de kringloop?

Het was niet makkelijk. Ik had momenten waarop ik twijfelde. Ga ik dit niet missen? Maar achteraf bleek het bevrijdend. In mijn tiny house is geen ruimte voor overbodige ballast letterlijk en figuurlijk. Alles heeft een plek en een functie. Wat er niet is, kan me ook niet afleiden. Ik leef lichter, opgeruimder. En het grappige is: ik voel me rijker dan ooit.

Soms vragen mensen me of tiny houses de oplossing zijn voor alle klimaatproblemen. Natuurlijk niet. Maar voor mij is het een stap in de goede richting. Door kleiner te wonen, gebruik ik minder grondstoffen, stoot ik minder CO₂ uit en bespaar ik geld dat ik liever uitgeef aan dingen die ertoe doen, ervaringen, tijd met vrienden en familie, leren, reizen.

Ik geloof niet in perfectie. Ik geloof wel in bewustere keuzes. Niet iedereen hoeft in een tiny house te wonen, maar als we allemaal iets vaker nadenken over wat we écht nodig hebben, kunnen we samen een groot verschil maken.

Als ik hier ’s ochtends met mijn kopje thee sta, mijn kat opgekruld in de vensterbank, de wind die zachtjes ritselt door het gras voel ik een rust die ik in de stad nooit vond. Ik hoop dat meer mensen ontdekken dat kleiner soms juist groter betekent. Meer ruimte in je hoofd, meer aandacht voor wat belangrijk is, minder druk om steeds maar meer te moeten.

Dus als je ooit twijfelt: kom eens langs. Mijn deur staat open. Misschien drink je wel net zo’n warme mok thee als ik nu in mijn handen heb en wie weet ga je weg met een idee dat jouw leven ook een beetje lichter maakt.

Tamara’s verhaal is niet het enige: op onze website vind je nog veel meer verhalen van mensen die kozen voor klein en groen wonen. Van zelfgebouwde tiny houses tot creatieve oplossingen midden in de stad, laat je inspireren door hun keuzes, uitdagingen en slimme tips. Lees hier meer persoonlijke verhalen en ontdek hoe jij jouw eigen duurzame droom kunt waarmaken.